MG.

Fotografka, studentka dziennikarstwa, nadambitna pracoholiczka. Porywająca się z aparatem na słońce i startująca w maratonie po dwóch tygodniach przygotowań. To ja.

Zawsze myślałam, że trzeba być wielkim człowiekiem, żeby robić wielkie rzeczy.

Ale co właściwie znaczy być wielkim człowiekiem i kto decyduje o tym, które rzeczy są wielkie?

Ja w tych najmniejszych staram się dostrzegać wyjątkowość. W każdym małym geście, małym uśmiechu, prawie niewidocznej łzie na policzku.

Dlatego zajęłam się fotografią –  by te małe detale pokazać tak wielkimi, jakimi są one w moich oczach.

By zatrzymać, pokazać i wzruszyć.

Z tego samego powodu pojawiam się z aparatem nie tylko na największych stadionach lekkoatletycznych, ale też  na tych “małych”, dla tych “małych” ludzi.

Poza tym, pojawiam się wszędzie, gdzie mnie jeszcze nie było. Dosłownie i w przenośni. Często próbuję robić wszystko naraz, w związku z czym często mi nic nie wychodzi. By realizować ponadprzeciętne pomysły polecę na koniec świata, zbankrutuję, a i tak wrócę z uśmiechem na twarzy.

I takiej właśnie pasji życzę każdemu z Was!